De vrolijke avonturen van Holmarmot
Na hun wandeling leidde Mara-Lize hem naar een afgezonderde vleugel van de bibliotheek. Het rook er naar oud perkament en gedroogde kruiden. Langs de wanden stonden hoge boekenkasten, gevuld met geschriften en kennis uit vervlogen tijden. Ze haalde een zware sleutel uit haar zak en overhandigde die aan Holmer.
“Deze kamer bevat de oudste kennis van het klooster,” zei ze. “Neem de tijd om te lezen en ontdek wat je moet weten.”
Lees verder
Holmer en Mara-Lize wandelden langzaam door het bos, de geur van vochtig mos en bloesem vulde de lucht. Het bladerdak boven hen filterde het zonlicht, waardoor gouden stralen over het kronkelende pad dansten. Holmer voelde zich op zijn gemak in haar gezelschap. De rust die het klooster hem bracht, leek zich hier in het bos alleen maar te verdiepen.
lees verder
Holmer en Mara-Lize liepen zij aan zij door het bos, de zachte aarde onder hun voeten dempend de geluiden van hun stappen. De lucht was fris, gevuld met de geur van dennen en vochtige bladeren. Terwijl de zon door de bomen scheen, creëerde het licht een serene sfeer die hen omhulde. De mist, die hen eerder zo benauwd had, leek nu een vriend, een constante metgezel die hen beschermde terwijl ze het onbekende verkenden.
lees verder
Holmer keek naar de zilveren tinctuur die zuster Celeste hem had aangeboden. De vloeistof glinsterde in het licht van de kaarsen, en een gevoel van nieuwsgierigheid en angst borrelde in hem op. Hij voelde de impact van haar woorden: de mist was geen gewone nevel, maar een levende kracht, en zijn reis was nog lang niet voorbij. Terwijl hij de tinctuur in zijn hand hield, was hij zich bewust van de zware verantwoordelijkheid die op zijn schouders rustte.
lees verder
Holmer had net een eenvoudige maar voedzame maaltijd genuttigd in de grote eetzaal van het klooster toen broeder Aldemar hem vriendelijk wenkte. “Er is iemand die je zou moeten ontmoeten,” zei hij met een mysterieuze glimlach. Holmer volgde hem door de met kaarsen verlichte gangen van het klooster, terwijl de geur van oude boeken en kruiden hem omhulde. Uiteindelijk kwamen ze bij een houten deur met ingewikkelde gravures die een zon en maan uitbeeldden.
lees verder
Holmer nam afscheid van de oude man met een bezwaard hart. De woorden van de oude man bleven door zijn hoofd spoken terwijl hij verder trok, zijn lantaarn als enige constante lichtbron in de mistige bossen. De dreiging van de schaduwen was nog steeds voelbaar, maar de mist leek minder drukkend naarmate hij verder reisde.
lees verder
Voordat hij op pad ging, herinnerde Holmer zich het oude boek dat hij eerder in de kar had gevonden. Het had een versleten leren omslag en was vol met handgeschreven aantekeningen. Hij liet het aan de man zien.
De oude man vroeg: “Hoe kom jij aan dat boek, Holmer?”
lees verder