Holmer was dolblij met de teddybeer die hij net had gewonnen. Hij keek naar de pluchen knuffel in zijn armen en voelde zich trots. “Wat zal ik je noemen?” dacht hij hardop. De beer had een zacht, bruin vachtje en een vrolijke glimlach, maar de naam… die had hij nog niet. Misschien iets simpels zoals Teddy, of een beetje grappig zoals Knuffel.

Terwijl Holmer hierover nadacht, voelde hij ineens een raar gevoel in zijn buik. Oei, hij begon honger te krijgen. Met de teddybeer stevig in zijn armen ging Holmer op zoek naar een fijn grasveldje.

Het pretpark was groot en druk, maar er was altijd wel ergens een rustig plekje te vinden. En ja hoor, na even zoeken ontdekte hij een klein, groen grasveldje. Het was de ideale plek. Holmer spreidde zijn kleedje uit en plofte neer, de teddybeer naast zich.

“Dit is perfect,” zei hij terwijl hij in het zonnetje op zijn kleedje lag. Hij had een aantal lekkere hapjes meegenomen en begon tevreden te eten. Hij had allemaal lekkere dingen mee genomen, maar wat het allemaal extra lekker maakte was het stukje chocolade dat hij voor het laatst bewaarde. Hij genoot van iedere hap, terwijl de zon zachtjes op zijn vacht scheen.

Toen hij klaar was met eten, bedacht hij dat ket prima weer was om nog even te gaan liggen. Het was lekker warm, de zon was volop aan het schijnen en het was de perfecte tijd om even uit te rusten. Met Knuffel in zijn armen lag hij lekker te genieten.

Holmer lag ontspannen op zijn kleedje, de zon warmde zijn vacht en de zachte bries wiegde de bomen zachtjes heen en weer. Knuffel, de teddybeer, lag bij hem, net zo vredig en rustig. Holmer keek naar de wolken die langzaam voorbij dreven, hun vormen veranderend in allerlei fantasierijke figuren. Het was een perfecte middag, helemaal niets om zich druk over te maken.

“Wat een mooie dag, hè, Knuffel?” fluisterde Holmer terwijl hij de pluchen beer een zachte aai gaf. Knuffel zei niets, maar Holmer had het gevoel dat de beer hem begreep. Het was alsof ze al jaren vrienden waren, samen avonturen beleven en altijd voor elkaar zorgen.

Na een tijdje op zijn rug te hebben liggen kijken, draaide Holmer zich om en keek naar zijn teddybeer. “Zullen we straks verder gaan, Knuffel? Er is nog zoveel te ontdekken!”