Voordat hij op pad ging, herinnerde Holmer zich het oude boek dat hij eerder in de kar had gevonden. Het had een versleten leren omslag en was vol met handgeschreven aantekeningen. Hij liet het aan de man zien.

De oude man vroeg: “Hoe kom jij aan dat boek, Holmer?”

“Gevonden,” antwoordde Holmer. “Ik vond het eerder in een oude kar. Net als de lantaarn.”

De oude man stak zijn hand uit. “Mag ik het inzien?” Holmer knikte en gaf het boek aan hem. Terwijl de oude man het boek doorbladerde, glinsterden zijn ogen van nieuwsgierigheid. “Dit is een bijzonder boek,” zei hij. “Het lijkt erop dat het ooit toebehoorde aan een vrouw die door dit bos heeft getrokken.”

“Een vrouw?” vroeg Holmer, terwijl hij zich dichterbij leunde. “Wat kun je me vertellen over haar?”

“Deze vrouw was een herbalspecialist,” legde de oude man uit terwijl hij een pagina aanwijst. “Ze had een diepgaande kennis van de natuur en de geneeskrachtige eigenschappen van de planten hier. Haar notities zijn gevuld met informatie die je kan helpen op je reis.”

De oude man bladerde door de pagina’s en ontdekte een tekening van de Elderbes. “Kijk hier, Holmer,” zei hij. “Er staan details over hoe je de bessen kunt plukken en hoe je ze kunt gebruiken voor medicinale doeleinden.”

“Haar aantekeningen zijn waardevol. Ze hielp mensen met haar kennis, gebruikmakend van de flora van het bos. Ze was niet alleen een reiziger, maar ook een genezeres.”

Holmer voelde de opwinding in hem toenemen. “Dit is ongelooflijk,” zei hij. “Ze heeft de natuur echt leren kennen. Wat is er met haar gebeurd?”

De oude man zuchtte en sloot het boek even. “Er wordt gezegd dat ze ooit in de mistige delen van het bos verdwaalde. Haar kennis en liefde voor de natuur leven voort in dit boek. Het is een geschenk dat jij nu in handen hebt.”

Holmer voelde een mix van respect en verantwoordelijkheid. Dit boek was niet alleen een verzameling informatie, maar ook een verbinding met de vrouw en haar ervaringen. “Ik zal goed voor het boek zorgen en de kennis die erin staat gebruiken,” beloofde hij.

De oude man knikte goedkeurend. “Dat is wijs, Holmer. De natuur heeft veel te bieden, maar het vereist ook respect en aandacht. Gebruik deze kennis om je eigen weg te vinden.”

Holmer nam het boek terug en voelde het gewicht ervan in zijn handen. Het was alsof hij een deel van de geschiedenis van het bos had ontvangen. “Ik zal de lantaarn en dit boek meenemen als mijn gids,” zei hij vastberaden. Het zal me blijven begeleiden, zelfs als de mist de weg verbergt.”

Holmer draaide zich om en begon zijn reis, de lantaarn in zijn hand en het boek onder zijn arm. Terwijl hij verder het bos in liep, voelde hij de aanwezigheid van de natuur om zich heen. De geur van natte aarde en mos vulden zijn longen.

Met elke stap die hij zette, voelde Holmer de connectie met het boek groeien. De aantekeningen en tekeningen in het boek werden niet alleen een gids, maar ook een bron van inspiratie. Hij bladerde af en toe door de pagina’s, de wijsheid van de vrouw die hem begeleidde.

Dieper het bos in, werden de paden steiler en moeilijker te volgen. Holmer voelde de spanning toenemen, maar met de lantaarn die zijn weg verlichtte en het boek dat hem herinnerde aan de kracht van de natuur, voelde hij zich vastberaden om de geheimen van het bos te ontdekken.

Plotseling merkte hij iets op dat door de mist flitste. Holmers hart bonsde in zijn borst. Wat was dat? Met de lantaarn in de hand zette hij voorzichtig zijn stappen en hield zijn ogen open voor elk teken van beweging.

“Misschien is het een vos,” dacht hij, herinnerend aan de woorden van de oude man. “Of een ander dier dat de weg kent.” Maar het dier was al weer weg. Holmer was blij om te merken dat er ook nog normaal leven in het bos is.

Holmer begon de notities in het boek te koppelen aan wat hij om zich heen zag. “Dit is ongelooflijk,” fluisterde hij tegen zichzelf. Het boek dat hij had gevonden, leek niet alleen een gids te zijn, maar ook een schakel naar de wereld om hem heen. Met elke stap die hij zette, voelde hij de verbinding met de natuur groeien.

Terwijl de mist dichter om hem heen drukte, voelde Holmer zoch gesteund door de lantaarn, de woorden in het boek, en de wijsheid van de vrouw die hij bij zich droeg.