Holmer bleef voor de grote steen staan, zijn ademhaling langzaam en diep. De symbolen op de steen gaven geen enkele indicatie van hun betekenis, maar er was iets aan de zachte pulsatie die de energie om de steen heen omhulde, dat hem aantrok. Het voelde alsof de steen hem iets wilde vertellen, iets dat hij nog niet begreep. De lucht was zwaar, de bomen rondom hem stonden stil, alsof ze in afwachting waren van iets.

Hij keek om zich heen. De open plek was klein, maar de dichte bomen die haar omringden gaven het de indruk van een geheime, verborgen ruimte. Wat hem echter opviel, was het feit dat er geen sporen van dieren waren. Zelfs de bladeren lagen in een perfecte stilte op de grond. Dit was geen gewone plek, dat stond voor Holmer vast.

Zijn ogen gleden naar de grond, op zoek naar aanwijzingen. Toen zag hij het: een tweede steen, bedekt met dezelfde symbolen, gedeeltelijk verscholen in het gras aan de rand van de open plek. Holmer’s hart begon sneller te kloppen. Dit was geen toeval. De symbolen moesten een patroon volgen, een soort code die hij nog niet volledig begreep.

Holmer knielde neer bij de steen, zijn handen voorzichtig de contouren van de symbolen volgend. Terwijl hij de steen inspecteerde, merkte hij dat een van de symbolen glansde. Het leek op een soort sleutelvormige afbeelding, die met een subtiele beweging van zijn vingers oplichtte. Er gebeurde iets met de lucht om hem heen, een flits van warmte die zijn huid deed tintelen. Een zacht geluid, als een fluistering, kwam uit de richting van de stenen cirkel.

Nieuwsgierig draaide Holmer zich om. In het midden van de open plek stond nu een cirkel van grote, verticaal opgestelde stenen, die hem aanvankelijk ontgaan waren. De stenen waren bedekt met een laag mos, maar hun indrukwekkende grootte en de manier waarop ze stonden, gaven de indruk van iets ritueels. Dit moest een heilige plaats zijn, een plek waar ooit een oude beschaving haar geheimen had bewaard.

De symbolen op de stenen waren veel complexer dan die op de grote steen die hij had gevonden. Holmer voelde een sensatie van verwondering door zich heen stromen. Hij begreep dat dit geen gewone ruïne was, maar een rituele plek, een cirkel van kracht. Hij had gehoord van oude rituelen en mystieke energieën die zich konden concentreren op dergelijke plekken, maar hij had nooit gedacht dat hij er ooit een zou ontdekken.

Zijn ogen gleden over de stenen cirkel, zijn geest race om de juiste interpretatie te vinden. Er moest iets zijn, een verborgen aanwijzing die de cirkel zou ontsluiten. Hij merkte op dat een van de stenen iets anders leek te reflecteren. Toen hij zich dichterbij bewoog, zag hij het: in de steen was een uitsparing die perfect leek te passen bij de sleutelvormige afbeelding die hij eerder had gezien.

Holmer voelde een opwelling van opwinding. Zou dit de manier zijn om het geheim van deze plek te ontrafelen? Hij legde voorzichtig zijn hand op de uitsparing en drukte licht. Een zachte trilling begon door de grond te trekken, en de lucht leek zich te vullen met een onverklaarbare energie. De stenen begonnen te gloeien, hun symbolen langzaam helder te worden, en de cirkel van stenen begon zich langzaam te draaien, alsof ze een poort naar een andere wereld zouden openen.

Holmer’s hart sloeg over. Wat had hij zojuist ontgrendeld? Was dit het begin van iets veel groters dan hij zich ooit had kunnen voorstellen? Het avontuur had hem eindelijk zijn beloning gegeven, maar de prijs zou misschien wel hoger zijn dan hij had gedacht.