Holmer en Mara-Lize liepen zij aan zij door het bos, de zachte aarde onder hun voeten dempend de geluiden van hun stappen. De lucht was fris, gevuld met de geur van dennen en vochtige bladeren. Terwijl de zon door de bomen scheen, creëerde het licht een serene sfeer die hen omhulde. De mist, die hen eerder zo benauwd had, leek nu een vriend, een constante metgezel die hen beschermde terwijl ze het onbekende verkenden.
“Dit bos is magisch,” zei Mara-Lize terwijl ze naar de bladeren keek die glinsterden in het zonlicht. “Het voelt soms alsof het ons iets vertelt.”
Holmer knikte, maar zijn gedachten waren ergens anders. Hij was nieuwsgierig naar het verleden van de bewoners van het klooster. “Mara,” begon hij, “hoe zijn de mensen hier in het klooster terechtgekomen? Wat is hun verhaal?”
Mara-Lize glimlachte en stopte even met lopen. “Dat is een verhaal dat ik graag met je deel,” zei ze terwijl ze een paar stappen terugdeed en op een gevallen boomstronk ging zitten. Holmer ging naast haar zitten, zijn aandacht volledig op haar gericht.
“Jaren geleden,” begon ze, “was er een grote crisis in de wereld. De magie die ons verbond, was aan het verdwijnen. Mensen raakten de verbinding met de natuur kwijt, en de chaos begon zich te verspreiden. De oude magie was vergeten, en de mensen verloren hun weg.”
Holmer luisterde aandachtig, zich herinnerend wat hij in de bibliotheek had gelezen over de strijd tussen magie en de opkomst van de moderne wereld. “Maar hoe zijn ze hier gekomen?” vroeg hij.
Mara-Lize keek op naar de takken boven hun hoofd. “Er waren altijd legendes over een oude stenen portal diep in het bos. Het werd gezegd dat alleen de waardigen er doorheen konden gaan, degenen die een oprechte verbinding met de natuur hadden en het verlangen om de verloren kennis te herstellen. Veel mensen hebben geprobeerd de portal te vinden, maar weinigen slaagden erin.”
“En toen?” vroeg Holmer, zijn nieuwsgierigheid steeds groter.
“Een groep mensen, gedreven door wanhoop en hoop, besloot op zoek te gaan naar de portal. Ze waren moedig en vastberaden, wetende dat hun toekomst op het spel stond. Na dagen van zoeken vonden ze de stenen portal, omgeven door een mystieke energie. Toen ze de portal benaderden, voelden ze een diepe resonantie in hun harten. Ze wisten dat ze waardig waren om te passeren.”
Holmer voelde een rilling over zijn rug lopen. De gedachte aan de portal, verborgen in de schaduwen van het bos, was fascinerend en ontzagwekkend. “Wat gebeurde er toen ze door de portal gingen?” vroeg hij.
“Toen ze de portal doorstaken, werden ze naar een andere wereld gebracht, een wereld vol magie en wijsheid,” vervolgde Mara-Lize. “Daar ontdekten ze de geheimen van de natuur, de oude kennis en de verbinding met de elementen. Ze beseften dat ze een gemeenschap konden opbouwen, een plek waar de magie kon bloeien en de verbinding met de natuur hersteld kon worden.”
Holmer knikte, zich voorstellend hoe die mensen de reis hadden gemaakt. “En zo is het klooster ontstaan?” vroeg hij.
“Precies,” zei Mara-Lize met een glimlach. “Ze kwamen terug door de portal, met een nieuwe missie. Ze bouwden het klooster als een heiligdom van kennis en een toevluchtsoord voor iedereen die de magie van de natuur wilde begrijpen. Het was een plek waar ze elkaar konden ondersteunen en hun wijsheid konden delen. Het werd een fijne gemeenschap, waar iedereen welkom was, zolang ze de waarden van respect, liefde en verbinding met de natuur omarmden.”
“Dat is prachtig,” zei Holmer. “En wat is er met de portal gebeurd? Kunnen we die ook gebruiken?”
Mara-Lize schudde haar hoofd. “De portal is gesloten voor de meeste mensen. Het is een bescherming, om ervoor te zorgen dat alleen de waardigen de kennis van het klooster kunnen ontvangen. De mensen die hier wonen, hebben een diepe band met de natuur en de magie. Wij zijn de hoeders van deze gemeenschap, en het is aan ons om de oude wijsheid te bewaren en door te geven.”
“Maar ik voel me soms zo verloren,” bekende Holmer. “Ik ben niet zeker of ik waardig ben om deel uit te maken van deze gemeenschap.”
Mara-Lize legde een hand op zijn arm en keek hem recht in de ogen. “We zijn allemaal op zoek naar onze weg. Het gaat niet alleen om waardigheid, maar ook om intentie. Wat je in je hart hebt, bepaalt of je de magie kunt begrijpen. Het is de verbinding met de natuur, de liefde voor de gemeenschap en het verlangen om te leren die je waardig maken.”