“Waarom ben jij eigenlijk veilig?” vroeg Holmer, zijn stem vol nieuwsgierigheid. Hij had de oude man altijd als een mysterieuze figuur gezien, maar nu wilde hij de waarheid kennen. “Je blijft hier in het bos terwijl de duisternis ons omringt. Hoe kan dat?”

De oude man glimlachte met een diep begrip in zijn ogen. “Ik ben één met het bos, Holmer,” antwoordde hij, zijn stem kalm en geruststellend. “Mijn leven is verweven met deze aarde en de geheimen die ze herbergt. De eldergloed heeft me geleerd om in harmonie met de natuur te leven, en daardoor ben ik beschermd.”

De oude man leunde tegen de kromme tak van een boom, zijn gelaatskleur verlicht door het flikkerende licht van de lantaarn die naast hem stond. De vlam danste op de bries die door het bos waagde, en met elke beweging leek het alsof de lantaarn zelf een leven leidde. Zijn ogen, diep en wijs, waren gericht op Holmer, die met een vragende blik naar de lantaarn keek.

Holmer voelde de lucht om hem heen zwaarder worden. De mist bewoog niet langer als een passieve sluier; hij krioelde, trok samen en verdichtte zich tot langgerekte, kronkelende vormen. Het gefluister begon zacht, als wind die door dode bladeren gleed, maar al snel zwol het aan tot een oorverdovend gefluister van stemmen die hij niet begreep.

Holmer keek om zich heen, zijn ademhaling versneld door de angst die hem overspoelde. De mist werd dikker, dichter, en de geluiden werden luider. Het leek alsof het bos zelf onder de druk van de dreiging bewoog, wankelend als een schip dat door de golven wordt meegesleept.

Holmer stond stil, zijn handen klam van de spanning, terwijl de mist om hem heen zich als een deken over het bos verspreidde. Hij had zijn pootje nog steeds op de steen en het visioen ging verder.

Het was dezelfde plek als daarvoor, maar alles was veranderd. De bomen, ooit zo vol van leven, stonden nu gebogen en verwrongen, als oude lichamen die zich naar de aarde bogen in een gebed dat nooit beantwoord zou worden. De bladeren, eens zo levendig groen, waren nu dor en bruin, verwelkt door een kracht die Holmer niet volledig begreep. De lucht was zwaar, drukkend, en de geur van de aarde was muf, alsof het bos zelf zich tegen hem afzette.

Holmer bleef staan, zijn hand nog steeds rustend op de steen die zo vreemd had gefluisterd in zijn geest. De tijd leek te vertragen terwijl de beelden voor hem zich steeds verder ontvouwden. Hij voelde zich als een getuige van een geschiedenis die niet zijn eigen was, maar die toch zijn ziel had aangeraakt. Het oude bos ademde leven en kracht, een woud dat eeuwenlang had geduurd, vol van wonderen die zelfs de meest ervaren jagers in de regio niet konden begrijpen.

Holmer besloot dat hij niet met lege handen zou vertrekken. Naast het boekje en de lantaarn vond hij in de kar een zware, donkergrijze cape. De stof voelde dik en stevig, enigszins vochtig door de mist, maar warm. Hij wierp hem om zijn schouders, trok hem stevig dicht en klemde het boekje onder zijn arm. De lantaarn hield hij voor zich uit, de blauwe gloed flakkerde zachtjes.