Holmer aarzelde. De mist om hem heen leek te bewegen, alsof hij werd gadegeslagen. Hij had de kar al gezien, half verborgen tussen de nevelige sluiers, maar was er eerst aan voorbij gelopen, op zoek naar een duidelijker pad. Nu, met een groeiend gevoel van onrust, besloot hij toch terug te keren. Als er ergens antwoorden waren over deze vreemde plek, dan misschien daar.

lees verder

Holmer zette zijn pootje door de poort en werd meteen omhuld door een kille, doordringende mist. De energie die hem net nog had aangetrokken, leek te verdwijnen in de ether, alsof het nooit had bestaan. Hij keek om zich heen, maar de wereld om hem heen was veranderd. Waar er voorheen bomen en stenen waren, leek er nu slechts een eindeloze, grauwe nevel te zijn die alles verduisterde. Het pad onder zijn voeten was nauwelijks zichtbaar, alsof de grond zichzelf onttrok aan de werkelijkheid.

lees verder

Holmer bleef voor de grote steen staan, zijn ademhaling langzaam en diep. De symbolen op de steen gaven geen enkele indicatie van hun betekenis, maar er was iets aan de zachte pulsatie die de energie om de steen heen omhulde, dat hem aantrok. Het voelde alsof de steen hem iets wilde vertellen, iets dat hij nog niet begreep. De lucht was zwaar, de bomen rondom hem stonden stil, alsof ze in afwachting waren van iets.

lees verder

Holmer stond op de rand van het bos, zijn ogen gericht op de onbekende horizon voor hem. Het oude bos dat hij kende was een vertrouwd gebied, waar hij elke boom en pad in zijn slaap kon herkennen. Maar dit nieuwe stuk, dat zich verderop in de vallei uitstrekte, was onbekend. Er waren geruchten over vreemde gebeurtenissen, geheimen die in de schaduwen wachtten, en verhalen over sporen die soms niet van deze wereld leken te komen. Holmer was nieuwsgierig, zoals altijd, en het verlangen om het onbekende te ontdekken was te sterk om te negeren.

lees verder

Maak er wat moois van vandaag!

De avond viel over het grote amusementspark. De laatste bezoekers verzamelden zich op het centrale plein, voor het enorme kasteel dat fonkelde in het licht van honderden lampjes. Holmer stond tussen de menigte en keek om zich heen. Hij had een geweldige dag gehad—achtbanen, spookhuizen en suikerspinnen—maar nu wachtte hij op de grote finale: de vuurwerkshow.

lees verder

Molmarmot stond onderaan de achtbaan en keek omhoog. De rails kronkelden als een eindeloze slang door de lucht. Hij slikte. Vorige keer had hij gezegd dat hij het nooit meer zou doen. Maar nu, met de kermislichtjes flikkerend om hem heen en de geur van suikerspinnen in de lucht, begon hij te twijfelen.

“Nog één keer,” mompelde hij tegen zichzelf. “Voor de lol.”

Hij schoof in een karretje en trok de beugel stevig naar beneden. De achtbaan schokte vooruit en begon te klimmen. Tik, tik, tik—elk tandwiel dat aansloeg, liet zijn hart een sprongetje maken.

Bovenaan hield de achtbaan even stil. Een moment van stilte. Van spijt.

Toen stortte hij naar beneden.

De wind suisde in zijn oren. Zijn vacht wapperde. Zijn pootjes klemden zich vast aan de beugel. De wereld tolde om hem heen. Een bocht, nog een duik, een kurkentrekker—Molmarmot gilde van spanning, van angst, maar ook… van plezier.

Voor hij het wist, stond hij weer op de grond, zijn pootjes trillend. Hij keek om zich heen. De achtbaan rees nog steeds dreigend boven hem uit.

Een stem in zijn hoofd zei: “Nooit meer.”

Ok. Vandaag nooit meer, maar volgende keer vast wel weer.