Holmer stond voor een kleine, versierde tent aan de rand van de kermis. Een kleurrijk bord boven de ingang kondigde aan: “De Grote Magnifico – Meester der Illusies.” Holmer was dol op goocheltrucs, dus hij stapte met een brede grijns naar binnen.

Holmer stond aan de rand van de wildwaterbaan, zijn hart bonkte in zijn borst. Het schuimende water kolkte langs de rotsen en verdween in een donkere tunnel verderop. Hij slikte. Dit zou geen gewone rit worden.

Holmer en Knuffel zaten op een bankje in het park. De geur van vers gemaakte suikerspinnen zweefde door de lucht.

“Knuffel, kijk daar! Een kraampje met suikerspinnen!” riep Holmer enthousiast.

Knuffel, altijd in voor iets zoets, sprong op. “Ooooh, dat wil ik!”

Holmer veegde de laatste kruimels van zijn snorharen en zuchtte tevreden. De lunch was heerlijk: een boterham met notenpasta, een pakje appelsap, en een klein stukje chocolade als toetje. Maar nu was het tijd voor avontuur!

Holmer was dolblij met de teddybeer die hij net had gewonnen. Hij keek naar de pluchen knuffel in zijn armen en voelde zich trots. “Wat zal ik je noemen?” dacht hij hardop. De beer had een zacht, bruin vachtje en een vrolijke glimlach, maar de naam… die had hij nog niet. Misschien iets simpels zoals Teddy, of een beetje grappig zoals Knuffel.

De zon scheen fel aan de blauwe hemel, en overal klonken vrolijke stemmen en muziek. Holmarmot had al een paar spannende attracties bezocht — hij had gelachen in de botsautootjes en was zelfs even in de draaimolen geweest. Maar nu stond hij voor iets heel anders: de ballengooitent.