De Holmarmot

Holmer bleef staan, zijn hand nog steeds rustend op de steen die zo vreemd had gefluisterd in zijn geest. De tijd leek te vertragen terwijl de beelden voor hem zich steeds verder ontvouwden. Hij voelde zich als een getuige van een geschiedenis die niet zijn eigen was, maar die toch zijn ziel had aangeraakt. Het oude bos ademde leven en kracht, een woud dat eeuwenlang had geduurd, vol van wonderen die zelfs de meest ervaren jagers in de regio niet konden begrijpen.

Holmer besloot dat hij niet met lege handen zou vertrekken. Naast het boekje en de lantaarn vond hij in de kar een zware, donkergrijze cape. De stof voelde dik en stevig, enigszins vochtig door de mist, maar warm. Hij wierp hem om zijn schouders, trok hem stevig dicht en klemde het boekje onder zijn arm. De lantaarn hield hij voor zich uit, de blauwe gloed flakkerde zachtjes.

Holmer aarzelde. De mist om hem heen leek te bewegen, alsof hij werd gadegeslagen. Hij had de kar al gezien, half verborgen tussen de nevelige sluiers, maar was er eerst aan voorbij gelopen, op zoek naar een duidelijker pad. Nu, met een groeiend gevoel van onrust, besloot hij toch terug te keren. Als er ergens antwoorden waren over deze vreemde plek, dan misschien daar.

Holmer zette zijn pootje door de poort en werd meteen omhuld door een kille, doordringende mist. De energie die hem net nog had aangetrokken, leek te verdwijnen in de ether, alsof het nooit had bestaan. Hij keek om zich heen, maar de wereld om hem heen was veranderd. Waar er voorheen bomen en stenen waren, leek er nu slechts een eindeloze, grauwe nevel te zijn die alles verduisterde. Het pad onder zijn voeten was nauwelijks zichtbaar, alsof de grond zichzelf onttrok aan de werkelijkheid.

Holmer bleef voor de grote steen staan, zijn ademhaling langzaam en diep. De symbolen op de steen gaven geen enkele indicatie van hun betekenis, maar er was iets aan de zachte pulsatie die de energie om de steen heen omhulde, dat hem aantrok. Het voelde alsof de steen hem iets wilde vertellen, iets dat hij nog niet begreep. De lucht was zwaar, de bomen rondom hem stonden stil, alsof ze in afwachting waren van iets.

Holmer stond op de rand van het bos, zijn ogen gericht op de onbekende horizon voor hem. Het oude bos dat hij kende was een vertrouwd gebied, waar hij elke boom en pad in zijn slaap kon herkennen. Maar dit nieuwe stuk, dat zich verderop in de vallei uitstrekte, was onbekend. Er waren geruchten over vreemde gebeurtenissen, geheimen die in de schaduwen wachtten, en verhalen over sporen die soms niet van deze wereld leken te komen. Holmer was nieuwsgierig, zoals altijd, en het verlangen om het onbekende te ontdekken was te sterk om te negeren.